زندگی قرص نانی است
روی آب حوض خانه‌ی خاطرات

سهم ماهی های سرخ
که همیشه عاشقند
باور کن

______________________

آن قدر بگویی برو
وکسی نباشد برود
آن قدر بگویی
و کسی نباشد بفهمد می گویی
دست بردار
و کسی نباشد
بفهمد می گویی
نرو
آن قدر
که نتوانی بروی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

حرفت که تمام شد ، به چشمان من خیره نشو .

شتاب کن ؛

از حوالی باران تا کمی بعد از آن مردم شتاب می کنند .

مردم باش .

سر راه چیزی نبود .

از نردبان عابر پیاده بالا بیا .

روی پل نامه ای گذاشته ام .

بی چتر باز ، باز نکن .

 
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پای رفتنم
پای رفتنم را پيش تو گذاشته ام
يادت هست
که نروم؟
حال
تورفته ای
با پای من؟
يا پای من رفته است
با تو؟
 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اگر خورشید
با مرگ برود
تمام درختان، شکل من خواهند بود

بی خورشید...

بی بانو
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

کشتی های عاشق 
سوت می کشند

مردانِ عاشق، آه

طعمشان یکی است!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

های بانو
خواب دیدم
در کوچه ها
رازهایم را می فروشند
لبخند می خرند
راست است که می گویند
لبخند
در خواب شگون ندارد؟!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

 رازم را حتی به آینه 

نگو 

به ترسیم خودسرانه چهره ات 

می ایستد

 
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

مردی که در ایستگاه نایستاده است

چتری ندارد

باران را نمی شناسد

چرا زندگی می کند؟

چه را

زندگی می کند؟

زندگی می کند؟!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

پروانه ای مسافر من بود

دبروز

که انتظار فردایی را نمی کشید..

پروانه ها

بودن را به اندازه ی یک عشق

خلاصه کرده اند!...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

پنجره ای است

که به چشمان تو باز می شود

جهان!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

مرا ببخش

که با دوریت زنده ام

هنوز...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

میان اینهمه راه 

که به تو نمی رسد

چه سخت است

راه تو را گم کردن...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

بیا حواسمان را پرت کنیم
مالِ هرکس دورتر افتاد،
عاشق تر است
اول خودم
حواسم را بده تا پرت کنم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

هر شب که می خوابم
می گویم
صبح که آمدی با شاخه ای گل سرخ
وانمود می کنم
هیچ دلتنگ نبودم
صبح که بیدار می شوم
می گویم
شب، با چمدانی بزرگ می آید
و دیگر
نمی رود
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

باران که می بارد

تمام کوچه های شهر

پر از فریاد من است

که می گویم

من تنها نیستم

تنها، منتظرم

تنها..
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

چــقدر دزديــدنِ نگــاه تــو
از چشــمان تــو
لــذت بخــش اســت
گــويــي تيــله اي
از چشــمم بــه دلــم مــي افتــد
... بـــانـــو
بــا مــردي کــه تيــله هــاي
بسيــار دارد
مــي آيــي ؟
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

من و تیر چراغ برق

دردمان یکی است

شب که می‌شود

سرمان تاریک

دلمان پرنور

صبح که می‌شود

سرمان سنگین

دلمان خاموش
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

باید بروم
نه اولش پیداست
و نه آخرش
با این همه
باید تا آخرش بروم
بگذار بنشینم و
نفس تازه کنم
نترس
تصمیم من عوض نمی‌شود
به سنگی بدل نمی‌شوم
که کنار راه افتاده باشد
نترس
این بار هم که
تاول پاهایم خشک شود
دوباره عاشقت می‌شوم 
دوباره راه می‌افتم
دوباره گم می‌شوم
هر طور شده این راه را تا آخر می‌روم




کیکاووس یاکیده

 

نظرات شما عزیزان:

آریا

ساعت22:47---13 مرداد 1392

نمیدونم چرا ولی شعر نو رو اصلا درک نمیکنم
پاسخ:بالاخره هرکی ی چیو درک میکنه دیگه!!:))

aramesh

ساعت4:38---25 تير 1392

[وب سایت]

سلام عالی بود و بی نظیر خـــــــــــیـــــــــلی زیبا
پاسخ:سلام؛ممنون!!

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: